maandag 20 december 2021
Joy Winter - Frantic Romantic (1990)
vrijdag 17 december 2021
Cheap Trick - Sgt. Pepper Live (2009)
dinsdag 14 december 2021
Stevie Ray Vaughan & Jeff Beck - The Fire Meets The Fury (1989)
maandag 13 december 2021
Forrest - One Lover (Expanded Edition) (2015)
zaterdag 11 december 2021
Change - Love 4 Love (2018)
dinsdag 7 december 2021
Jimmy Page - Midnight Moonlight - Live (1988 - Bootleg
zaterdag 4 december 2021
Little River Band - One Night In Mississippi - Live (2002)
woensdag 10 november 2021
Various - Eric Clapton's Crossroads Guitar Festival 2019 [2CD] (2019)
- Phonographic Copyright ℗ – Crossroads Concerts L.L.C.
- Copyright © – Crossroads Concerts L.L.C.
- Manufactured For – Rhino Entertainment Company
- Marketed By – Rhino Entertainment Company
- Mastered At – Gateway Mastering
- Glass Mastered At – Sonopress – 57534288
- Glass Mastered At – Sonopress – 57535559
- Glass Mastered At – Sonopress – 57534291
- Glass Mastered At – Sonopress – 57535561
- A&R [Rhino Supervision] – Steve Woolard
- Art Direction [Supervision] – Lisa Glines
- Art Direction, Design [Package] – Fred Davis
- Artwork – John "Crash" Matos
- Backing Vocals – Katie Kissoon, Sharon White
- Bass Guitar – Nathan East
- Drums – Sonny Emory, Steve Gadd
- Engineer [Additional] – Alan Douglas, Jacob Dennis, Joel Evendon
- Executive-Producer [Festival)] – Hannah Charlesworth, Jaqui Lang, Peter Jackson
- Executive-Producer [Festival)], Executive-Producer [Film] – Michael Eaton
- Film Director – Martyn Atkins
- Film Producer – James S. Pluta
- Guitar, Vocals – Doyle Bramhall II
- Guitar, Vocals, Producer [Festival Artistic Producer] – Eric Clapton
- Keyboards – Chris Stainton
- Keyboards, Vocals – Paul Carrack
- Legal – Joel H. Weinstein
- Legal, Executive-Producer [Film] – Martin Dacre
- Mastered By – Bob Ludwig
- Producer [Festival Artistic Producer] – Scooter Weintraub
- Producer [Post Audio Blu-ray DVD] – David May
- Producer, Mixed By, Producer [Festival Artistic Producer] – Simon Climie
- Product Manager – Crystal Murphy, Mike Engstrom
- Project Manager [Assistance] – Audrey Simon, John Srebalus, Julie Temkin, Kent Liu, Matthew Taoatao, Nader Tadros, Sheryl Farber, Susanne Savage
zondag 19 september 2021
Cor - Cor (1980)
woensdag 8 september 2021
Brigitte Bardot - Brigitte Bardot (2000)
Brigitte Anne-Marie Bardot; born 28 September 1934), often referred to by her initials B.B., is a French animal rights activist and former actress and singer. Famous for portraying sexually emancipated personae with hedonistic lifestyles, she was one of the best known sex symbols of the late 1950s and 1960s. Although she withdrew from the entertainment industry in 1973, she remains a major popular culture icon.Born and raised in Paris, Bardot was an aspiring ballerina in her early life. She started her acting career in 1952. She achieved international recognition in 1957 for her role in And God Created Woman (1956), and also caught the attention of French intellectuals. She was the subject of Simone de Beauvoir's 1959 essay The Lolita Syndrome, which described her as a "locomotive of women's history" and built upon existentialist themes to declare her the first and most liberated woman of post-war France. Bardot later starred in Jean-Luc Godard's film Le Mépris (1963). For her role in Louis Malle's film Viva Maria! (1965) she was nominated for the BAFTA Award for Best Foreign Actress.Bardot retired from the entertainment industry in 1973. She had acted in 47 films, performed in several musicals and recorded more than 60 songs. She was awarded the Legion of Honour in 1985 but refused to accept it. After retiring, she became an animal rights activist. During the 2000s, she generated controversy by criticizing immigration and Islam in France, and she has been fined five times for inciting racial hatred. She is married to Bernard d'Ormale, a former adviser to Marine Le Pen, France's main far-right political leader.
Bardot released several albums and singles during the 1960s and 1970s
maandag 7 juni 2021
Lynx - We Are the People (1979)
Companies, etc.
- Manufactured By – Quality Records Limited
- Distributed By – Quality Records Limited
- Mastered At – Sheffield Lab Matrix – △122
- Pressed By – Quality Records Limited
- Recorded At – Producers Workshop
- Mixed At – Producers Workshop
- Mastered At – Producers Workshop
Credits
- Bass [Kramer Bass] – Dave McWilliams
- Design – John Zugec
- Engineer – Richard S. Hart
- Executive-Producer – Ed Cobb, Ray Harris, Steve Taylor
- Keyboards, Vocals – Tony Caputo
- Lead Guitar, Vocals – Jerry Donnelly
- Mastered By – David Baer
- Percussion, Synthesizer [Syndrums] – Dan Nowak
- Photography By – Sam Scrivano
- Producer – Ed Cobb, James Pike
- Written-By – Darryl Peterson (tracks: B4), Ed Cobb (tracks: A1, A3, B3), Norm Paulin (tracks: A2, B4), Tony Caputo (tracks: A1, A3-B4)
woensdag 5 mei 2021
Nick Kamen - Move Until We Fly (1990)
zondag 2 mei 2021
Cuby + The Blizzards - Hotel Grolloo (2000)
Barry Hay brengt samen met C+B een sterke rock versie van Another Day, Another Road. Tineke Schoemaker doet het helemaal niet onverdienstelijk op een prima Appleknockers Flophouse. Eén van de hoogtepunten vind ik Las Minute Flight met Daniël Lohues. Fraaie lange bluessong is dat. C+B die samen met Huub van der Lubbe Er Is Niemand In de Stad, maar dan in het Engels doen, is erg leuk.
Een boogie die echt goed gezongen wordt door Bennie Jolink is Just For Fun. Verderop is Going Home met hem iets minder. Een prachtige versie van Somebody Will Know Someday wordt ook gezongen door Tineke Schoemaker. En zo gaat het maar door. Met ook een fraaie Window of My Eyes gezongen door Huub van der Lubbe & een hele sterke So Many Roads met Daniël Lohues. Een leuk en goed album, met net weer een andere insteek voor al deze geweldige songs.
In de jaren zestig koos Harry voor de blues. Ook al heeft de muzikale vorm zich ontwikkeld, in de kern is hij de blues trouw gebleven.
In "Last minute flight" zingt hij dat als je eenmaal een keuze hebt gemaakt, er geen weg terug is. Zo rechtlijnig is Muskee zelf ook. Een ander nummer van de cd is "Once in a lifetime", een liefdesliedje uit 1959, waarin Harry zijn gevoelige kant toont.
Een bluescarrière zonder drank bestaat niet. Ook Harry kent de verleidingen en gevaren van de 'booze'. De strijd, wie de sterkste is. Een terugkerend thema in zijn werk. Zoals in "Liquor blues" op "Hotel Grolloo".
vrijdag 23 april 2021
Tullio De Piscopo - Acqua E Viento (1983)
Between the 1970s and 1980s, De Piscopo played on several occasions with bassist-arranger Pino Presti, with whom he established one of the top rhythm sessions in the Italian music scene. In 1974 and 1975, he was a member of New Trolls Atomic System.
donderdag 22 april 2021
Luther - Luther (1976)
"It's Good for the Soul", "Funky Music (Is a Part of Me)" and "The 2nd Time Around" were released as singles, but the album failed to chart. Vandross bought back the rights to the album after the record label dropped the group, preventing its later re-release.
The song "The 2nd Time Around" was later re-recorded also titled "The Second Time Around" in the closing track on his 1988 studio album Any Love.
zaterdag 27 maart 2021
Birth Of Joy - Get Well (2016)
Gelukkig hebben ze de jaren zestig invloeden niet helemaal losgelaten en is de nalatenschap van The Doors ook nog steeds aanwezig. Het bluesy Midnight Cruise had zomaar op Morrison Hotel kunnen staan en het sfeervolle achtminuten-durende titelnummer Get Well heeft wel iets weg van The End.
Inmiddels is ook tweede single Hands Down uit, mét bijbehorende videoclip. Een clip waarin een balletdanseres de hoofdrol speelt. Nu is het opzwepende Hands Down bij uitstek een nummer om op te bewegen, maar pirouettes draaien op een orkaan van gitaar-, drum en orgelnoten zie je niet zo vaak. Birth Of Joy bewijst dat het kan.
donderdag 25 maart 2021
Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit (2015)
Sit is Barnett's first album, the follow-up to two EPs collected on a Barnettily-titled product called The Double EP: A Sea of Split Peas. Its music is descended from 1990s grunge, descended in turn from '60s garage and psychedelia—the rocks to the balloons of Barnett's thoughts, which blow back and forth above the distorted guitars buoyed by gas we can't actually see. Without her words, the music would sit there; without the music, Barnett would drift away. Half the time, she doesn't even sing, but talks, slipping into melody mid-line as though she just remembered she was playing music.
If all this seems a little heady in discussion, it's to the credit of Barnett and her band—Dave Mudie, Dan Luscombe, and Bones Sloane—that it doesn't sound that way on record. I don't know how things are in Barnett's Australia, but here in the U.S., A.D. 2015, she seems like an anomaly: A young songwriter who is smart but not intellectual, humble but not wimpy, into the past but not theatrical about it, aware of her feelings and aware of how too many feelings makes everyone bored.
zondag 7 maart 2021
Steve Hogarth & Richard Barbieri - Not The Weapon But The Hand (2012)
In het openingsnummer Red Kite kunnen we nog enige invloeden van Hogarth’s andere band horen. Of zoals een vriend van mij zei: “erg mooi! Heerlijk zweverig, anders kan ik het niet omschrijven. Denk een beetje aan Dreamy Street van Marillion met een scheutje Gazpacho, maar dan anders”.
Het nummer wordt geweldig vorm gegeven door het toetsenwerk van Barbieri, de zang is zuiver en eigenlijk gewoon zoals we van Hogarth kunnen verwachten, maar dan soms in verschillende toonsoorten door en over elkaar, links en rechts uit je speakers knallend. De overige instrumenten blijven ver op de achtergrond, waardoor dit een soort onderonsje wordt van de twee hoofdpersonen. Op een gegeven moment verwacht je een solo, die overigens niet komt. Het is alsof de solo van Rothery nog toegevoegd moet worden, maar hij heeft de studio nooit weten te bereiken. De vraag is of het nummer dan een vergelijkbare spanning meegekregen had, soms is het verlangen naar sterker dan de invulling ervan.
Het nummer A Cat With Seven Souls is dan weer heel anders. Het typerend synthesizergeluid van Richard Barbieri wordt geëvenaard door het vocalenwonder dat Steve Hogarth heet. Beluister dit nummer eens met de koptelefoon op en probeer te ontdekken hoe vaak H zichzelf tegelijkertijd heeft opgenomen en probeer het aantal toonsoorten en muzikale klankvarianten te onderkennen. Doe dit daarna ook voor de toetsenvarianten van Barbieri. Ik ben er nog niet uit wie het hoogste scoort. Zoals Barbieri in zijn interview met mij aangeeft zijn er achteraf overeenkomsten met Massive Attack te ontdekken, maar voordat Barbieri dit noemde had ik hieraan niet gedacht.
Een weer geheel andere sfeer heeft het nummer Naked. De dromerige sfeer van Red Kite en het massieve technische geweld van A Cat With Seven Souls wordt opgevolgd door een betoverend landschap waarin de contouren van een griezelverhaal worden geschilderd. Je hoort de geesten daadwerkelijk rondvliegen. Een authentiek harmonium, elektronische loops en een indringende zacht schreeuwende fluisterstem geeft het geheel een spookachtige entourage.
En zo heeft elk nummer op dit album wel een verhaal en geeft elk nummer een compleet andere muzikale ervaring. Het nummer Crack heeft een strak drum- en bassritme, terwijl Your Beautiful Face weer een ambiente sfeer heeft met gesproken teksten in plaats van zang.
De teksten op dit laatstgenoemde nummer zijn zeer sterk en spreken, in elk geval bij mij, sterk tot de verbeelding. Het nummer gaat over uiterlijke schoonheid die de werkelijke aard van iemand kan verbergen en de innerlijke schoonheid die altijd blijft bestaan. Dit wordt gebruikt als metafoor voor de mooie beloften geuit door mensen, die daarna de verkregen macht op een negatieve wijze aanwenden. Luister naar de teksten ‘Your beautiful face is aged, lost its power‘, ‘I guess it is not the weapon that does the damage, but in whose hands it rests‘ en ‘The world is a safer place without your beautiful face‘ en verzink in je eigen gedachten. In het laatste nummer van de cd, het titelnummer Not The Weapon But The Hand, worden deze zinnen nogmaals herhaald.
Met “Not The Weapon But The Hand” heeft het duo Hogarth en Barbieri een album afgeleverd dat nieuwe paden in de progressieve muziek verkent doordat ogenschijnlijk oncontroleerbare harmonieën worden gebruikt, soms grenzend aan de atonaliteit, waarbij geen enkele toonsoort overheerst. De zang is net zo complex gearrangeerd als het toetsenspel, in meerdere lagen opgebouwd, zonder overigens chaotisch over te komen. Maar bovenal is het een mooi album, dat je meevoert over de muzikale landschappen die de heren aan ons voorschotelen.