Tussen 1974 en 1976 bracht David Bowie drie albums uit. Het was de periode net voor hij in Berlijn zou gaan wonen en zichzelf (weer) geheel opnieuw uitvond.
Uiteindelijk resulterend in enkele geweldige albums die de tand des tijds nog altijd prima doorstaan. Kort voor die periode maakte Bowie echter nóg een album: The Gouster.
Alleen besloot hij de plaat kort voor de release terug te trekken. Enkele nummers van The Gouster verschenen later op zijn volgende plaat: Young Americans.
Waaronder het titelnummer. In 2016 werd The Gouster, nadat David Bowie op 10 januari 2016 aan leverkanker overleed, alsnog uitgebracht. Als onderdeel van een 12-delige cd boxset over de periode 1974-1976. Al zijn er fans die blijven volhouden dat er nog altijd songs op horen te staan die niet op deze versie te vinden zijn.
Bowie was begin jaren zeventig in relatief korte tijd uitgegroeid tot een popicoon. Naar zijn albums werd opeens reikhalzend uitgekeken.
Maar zijn laatste album Diamond Dogs was met gemengde kritieken ontvangen. Toch bleven de verwachtingen hoog. Bowie bleef, ondanks (of dankzij) steeds excessiever drugsgebruik, de ene na de andere plaat uitbrengen. Waarbij hij zich meestal met een alter ego presenteerde. Van Major Tom via Ziggy Stardust naar The Thin White Duke.
De opnames van The Gouster vonden plaats tijdens een pauze in zijn Amerikaanse tour in 1974. Bowie was in die periode een groot fan van het Amerikaanse televisieprogramma Soultrain, waarin enkel en alleen (de titel zegt het al) soulmuziek te horen was.
In de tourbus werd ook graag geluisterd naar soulmuziek op Amerikaanse radiozenders. Het inspireerde Bowie en hij besloot twee weken de studio Sigma Sound Studios in Philadelphia in te duiken om een nieuw album op te nemen.
Tony Visconti werd ingevlogen om de opnames te produceren. In korte tijd werd een tiental songs opgenomen. In vrijwel alle tracks sijpelt de soul duidelijk door. ‘Gouster’ is niet voor niets straattaal voor een soulman: het type Afro-Amerikaan dat zich met een eigen kledingkeuze, haardracht en eigen straattaal onderscheidde.
Het album lag klaar om uitgebracht te worden. Alleen kwam het nooit in de winkels terecht. Daarvoor waren meerdere redenen.
Eigenlijk was het album een hommage van Bowie aan de soulmuziek waar hij altijd al groot fan van was geweest.
Maar anders dan Pin Ups, waarop hij zijn favoriete songs op zijn eigen wijze inkleurde, was The Gouster, achteraf beschouwd, waarschijnlijk eerder een vingeroefening voor Young Americans. Op dat album creëerde Bowie zijn eigen versie van soulmuziek. The Gouster was kaler en miste een ‘eigen Bowie-geluid’.
Het plan was in eerste instantie het album in één sessie live op te nemen. Dat is te horen, de opnames klinken behoorlijk rauw. Vier nummers haalden het vinyl alsnog op Young Americans, maar in andere versies.
Een van de redenen dat Bowie uiteindelijk besloot het album niet uit te brengen was dat hij enkele nummers te persoonlijk zou hebben gevonden. Dat althans zou hij tegen Visconti hebben gezegd. Daarbij was er twijfel over hoe de plaat zou vallen bij zijn publiek.
De overgang van de glamrock van Diamond Dogs naar de soul van The Gouster zou weleens een te grote overgang kunnen zijn, was de gedachte.
Een nummer als de versie van zijn al in 1972 geschreven nummer John, I’m Only Dancing (Again) had bijvoorbeeld een behoorlijk discotintje. Op dat moment was dat wel erg ver weg van wat Bowie deed en waar hij voor stond.
Toen het nummer in 1979, in weer een ander jasje, alsnog als single uitkwam, paste het wel perfect.
The Gouster (remastered tracks)
1. John, I'm Only Dancing (Again) (not on Young Americans, first released as a single in 1979) - 7:01
2. Somebody Up There Likes Me (alternative early previously unreleased mix) - 6:32
3. It's Gonna Be Me (not on Young Americans, first released as a bonus track on the EMI/Ryko
edition of Young Americans in 1990. An alternative mix with strings was released on the 2007 EMI
edition of Young Americans) - 6:30
4. Who Can I Be Now? (not on Young Americans, first released as a bonus track on the EMI/Ryko
edition of Young Americans in 1990) - 4:42
5. Can You Hear Me (alternative early previously unreleased version) - 5:24
6. Young Americans (same version that ended up on Young Americans) - 5:17
7. Right (alternative early previously unreleased version) - 4:40
Notes
Released: 23 September 2016
Recorded: January 1974 – 23 March 1976
Genre: Art rock, glam rock, soul
Length: 39:42
Label: Parlophone Records
0 comments:
Een reactie posten